Dnia 16 marca 2019 r., w życie weszła nowelizacja ustawy prawo własności przemysłowej. Przedmiotowa zmiana stanowiła implementację do polskiego systemu prawnego dyrektywy UE z dnia 16 grudnia 2015 r., mającej na celu ujednolicenie ustawodawstwa państw członkowskich w zakresie znaków towarowych. Na czym polegają najważniejsze zmiany?
Ustawa w nowym brzmieniu przede wszystkim dostosowała polskie przepisy do unijnych. Umożliwiona została rejestracja tzw. niekonwencjonalnych znaków towarowych, jak smak, zamach, czy kolor. Do tej pory ich ochrona nie była możliwa na gruncie prawa krajowego, a wyłącznie jako Wspólnotowy Znak Towarowy.
Wprowadzono także nową definicję znaku towarowego – usunięto wymóg graficznego przedstawienia. Polska definicja została ujednolicona z definicją znaku wspólnotowego. Dotychczas znakiem towarowym mogło być każde oznaczenie, które można było przedstawić w sposób graficzny, jeśli nadawało się do odróżnienia towarów jednego przedsiębiorstwa od towarów innego przedsiębiorstwa. Obecnie znak towarowy to każde oznaczenie umożliwiające odróżnienie towarów jednego przedsiębiorstwa od innego przedsiębiorstwa, a także posiada on zdolność odróżniającą, czyli możliwym jest przedstawienie w rejestrze znaków towarowych w sposób pozwalający na ustalenie jednoznacznego i dokładnego przedmiotu ochrony prawnej.
Ponadto wprowadzono ułatwienia dla właścicieli znaków towarowych już objętych ochroną, a chcących okres ochronny wydłużyć. Dotychczas przedłużenie ochrony znaku towarowego, na kolejny okres 10-cio letni możliwe było w oparciu o decyzję Urzędu Patentowego RP, wydawaną w oparciu o wniosek o przedłużenie. Po wydaniu decyzji, należało uiścić stosowną opłatę.
Po zmianach wydłużenie okresu ochronnego dokonywane jest poprzez wniesienie opłaty, bez składania wniosku. Dodatkowo Urząd Patentowy RP ma obowiązek powiadomić uprawnionego ze znaku o zbliżającym się terminie wygaśnięcia ochrony, nie później jednak niż na 6 miesięcy przed upływem terminu. Brak zawiadomienia jednak nie wydłuża terminu do wniesienia opłaty.
Warto zwrócić także uwagę na rozszerzenie uprawnień licencjobiorcy dotyczących obrony prawa ochronnego na znak towarowy naruszonego działaniem podmiotów trzecich. Korzystanie z narzędzi prawnych, w tym dochodzenia roszczeń z tytułu naruszenia praw ochronnych, mógł występować jedynie uprawniony do znaku lub tzw.”licencjobiorca wyłączny” ujawniony w rejestrze znaków towarowych. Po nowelizacji działania względem naruszyciela mogą podejmować także licencjobiorcy niewyłączni (chyba że takie uprawnienie wyłączono w umowie).
Rozszerzono także krąg osób, które odpowiadają wobec uprawnionego ze znaku towarowego za naruszenia. Obok dotychczasowego bezpośredniego naruszyciela, czy też osoby która wprowadzała do obrotu oznaczone znakiem towary, powództwo skierować można także wobec osoby, z usług której korzystano przy naruszeniu prawa do znaku towarowego. Może to obejmować m.in. producentów, którzy na zlecenie dokonują produkcji towarów naruszających prawa do znaków towarowych, a nie będących naruszycielami bezpośrednimi.
Paweł Janicki
Radca prawny IP LL.M.
